DE PLANT
Ik kijk naar een plantje in een roze potje op tafel. Hij is niet veel groter dan een klein potje pindakaas of chocopasta. Het minuscule ding zal over een uur op de tafel van mijn vriendin staan. Ik bedenk me hoe ik dit nog met enige trots aan haar kan overhandigen.
Ik ga niet vaak naar de stad. Nu alles online te vinden is heb ik gemerkt dat ik me daar veel comfortabeler bij voel, op de bank met mijn laptop. Maar ik moest een cadeautje hebben en kon niet doelgericht iets in het zoekscherm intypen. Dus ik ging naar de stad. Een winkel waarvan de meisjes het logo dragen op katoenen tasjes is zeer geschikt voor een moment als deze waarop je niet weet waar je naar op zoek bent.
Ik trad de beruchte winkel binnen en werd overvallen door de hoeveelheid spullen. Opschrijfboekjes, ovenwanten, taartschalen, lokale jammetjes, kleerhangers, schrijfwaren, badhanddoeken, zeepjes, tuinkandelaren, servies, waterkannen, rieten tasjes en… een zuil met plantjes.
Na een rondje langs alle categorieën en na zelfs de cadeauhoek te hebben bewonderd, was er niks dat mijn aandacht had getrokken, niets waarvan ik dacht: dit verrijkt het leven van de ontvanger. Ik overwoog even of mijn vriendin dus niet beter af was met dat ‘niets’. Maar concludeerde uiteindelijk dat ik dit niet kon verantwoorden op een 21-diner.
Het bos groen in het midden van de winkel zag er dan nog het fris en vrolijkst uit. ‘Geef je plant een mooi plekje’ luidde het bord in het midden waaronder een grote pijl naar een kleurrijke verzameling potten en potjes. Ik had geen zin meer in deze overvloed aan prikkels en liet me verleiden door het bord. Ik koos het leukste plantje met het meest roze potje; het had immers een mooi plekje verdiend. Ik vond nog een zakje biologische thee in de etenswarenhoek en voegde als laatste een milieuvriendelijke tandenborstel toe aan het pakket.
Ik legde mijn verzameling spul op de balie bij de kassa en keek bedachtzaam naar de willekeurige objecten. Het plantje leek eenzaam zonder de andere plantjes. Het oogde anders. De vrouw aan de andere kant van de balie vroeg of ik er een tasje bij wilde. Niet zo’n tasje van de schoolmeisjes, wel eentje met het logo, maar dan van papier en voor 20 cent. Ik wees betalen voor hun promotie af, zei vriendelijk: ‘Nee, dankuwel’ en dacht: die knutsel ik zelf wel in elkaar, maar dan met ‘gefeliciteerd’ of iets dergelijks erop. De vrouw lachte vriendelijk en zei: ‘Dat wordt dan twaalf euro vijfenzestig’. Ik keek nog even naar mijn toekomstige cadeautje en naar het prijskaartje en stak vervolgens mijn pas in het apparaat.
Zodoende zit ik nu aan tafel met een plantje, de thee en een tandenborstel (vergeet het potje niet trouwens). Ik kan nog steeds aankomen met niets en een verhaal vertellen over consumeren in de huidige maatschappij, maar ik pakte de willekeur in en deed er extra mijn best op, zodat de buitenkant wel indruk zou maken.
P.S. Twee weken later meldde vriendin dat plant overleden was.
