Toen zitten nog een activiteit was

Mijn vinger zit in mijn mond. Ik voel aan de kies die er nog niet is. Bijna. Half. Omdat hij scheef is moet hij er van de tandarts uit. Van mij hoeft dat niet. Daarom duw ik hem. Zo vaak ik kan. Met die vinger in mijn mond staar ik uit het raam. Ik voel hoe mijn hoofd bonkt, alleen aan de rechterkant. Het komt niet door de kies, die zit links. Het komt omdat ik te veel daar ben geweest. Mijn omgeving zegt dat ik minder daar moet zijn en meer hier, maar dat is lastig als denken vanzelf gaat en doen zo veel moeite kost.

Ik zit op de bank. Als ik alleen zou zijn, zou de tijd me inhalen. Er zijn anderen.
‘Is er iets?’
‘Nee, er is niets.’
Ik kijk hoe musjes een zandbad nemen. Vroeger was zitten een activiteit, zoals op de bus wachten een activiteit was. Maar nu niet meer. Nu is er iets. De huisarts zegt juist dat het goed voor me is. Niets doen. Ik kreeg een online module voor mindfulness aangereikt.
‘Het zou goed voor je zijn, Anne, als je meer in het nu bent.’  Het nu duurde 15 minuten. Net zoals de meditatieapp en de yogales.
Nog steeds op de bank luister ik naar mijn adem, zoals ik geleerd heb.
‘Kan ik iets voor je doen?’
‘Nee.’
Het zal wel niet meer mogen. Niets doen. Dat ze er daarom een les van hebben gemaakt, een online module en een app. Ik pak mijn telefoon en verwijder de app. Ik sta op en loop richting het zandbad.

Interessant stukkie tekst? Laat je email achter en mis er nooit meer een!