Op de trappen van de basiliek

Mijn ouders leerden elkaar kennen in het studentenorkest. Mijn moeder speelde viool en keek uit op een knappe trompettist. Een paar jaar later vormde zich onder de viool van mijn moeder een dikke buik, waar mijn broer uit tevoorschijn kwam. Ik volgde twee jaar later. ‘Zo veel muziek in die jonge leventjes, dat moeten wel muzikale kinderen worden!’, werd er geroepen. En: ‘Een familieconcert, dat zou leuk zijn!’

Opa en oma zijn kunstenaars. Op vakantie nam opa mijn jonge vader mee naar allerlei kerkjes. Kleine dorpjes met gemoedelijke kapellen, steden met kathedralen, zó groot. ‘Kijk die prachtige architectuur!’, klonk het steevast uit opa’s mond. Al kan ik met zekerheid zeggen dat 8-jarige papa vooral mee naar binnen ging om de warmte te ontsnappen, is hem toch wat bij gebleven en is het zo bij ons terechtgekomen.

Onze voetjes verplaatsten zich van camping naar Italiaans dorp om na een rondje door de kerk te stranden op de trappen van de basiliek, met ijs. We zouden kunstzinnige kinderen worden, dat was zeker.

We hielden het vol, die kerkjes, maar vooral ook de muziek, tot een jaar of 15. Na de middelbare school hield het voor mij op en mijn broer had al veel eerder zijn cello in gewisseld voor een tennisracket. Geen familieconcert. De opvoeding bracht ons dingen bij, maar de goede intenties leken niet stand te houden.

Een opvoeding duwt je, bewust of onbewust, in een richting. Ik had het hockeyveld mogen betreden, maar werd er niet vrijwillig op gezet. Ik durf nog niks te zeggen over mijn toekomst, als ik wellicht ook met mijn kinderen de Italiaanse dorpjes door struin, maar het ijsje krijgen ze zeker.