Documentaire (on)zichtbaar
Ik zit op een bankje. Mijn telefoon ligt naast me, maar staat op zwart. Het contact met de wereld even verbroken. Er zijn moeders, kinderen en honden. Een deel van mij vind dat fijn. Met mijn ogen gesloten luister ik naar de wind. Vandaag komt mijn documentaire uit. Vandaag komt mijn documentaire uit?
Ik moet deze zin nog een paar keer hardop voor mezelf uitspreken om het echt te geloven. Ik weet nog toen ik begon met filmen. Ik was 16 en zat op mijn kamer. Ik wilde dat mensen het zagen: hoe misselijk is werd, elke keer weer. Ik wilde dat mensen mij zagen: het meisje dat worstelde, maar ook het beste probeerde te doen. Door te filmen wilde ik vooral mijn omgeving laten zien hoe mijn leven eruit zag. De ambitie om de beelden verder de wereld in te krijgen was er wel, maar het was vooral een droom.
Vijf jaar geleden wilde ik dus vooral mijn familie en vrienden duidelijkheid geven. Nu is dat doel omgedraaid: juist de wereld daarom heen wil ik herkenning bieden en mijn vrienden en familie? Daarbij voel ik de meeste weerstand.
Het heeft lang geduurd voordat ik mijn omgeving vertelde over de film. Al die tijd dat ik eraan werkte hield ik wijselijk mijn mond. Van het idee dat ze vanavond die periode uit mijn leven gaan zien die ik het liefst vergeet, word ik onrustig. Ik ben die periode niet meer.
Maar, naast hoofdrol speler, ben ik (mede) regisseur. En als regisseur zijnde kunnen we trots zijn op waar de film op dit moment staat. Deze trots mag gedeeld worden. Mijn docent omschreef het mooi, toen ik mijn zorgen deelde over de toekomst: ‘Anne, ik denk niet dat er veel 22-jarige bezig zijn met contracten tekenen voor hun eigen film, je mág trots zijn’
Wanneer ik mijn ademhaling weer voel, sta ik op van het bankje. Ik laat de kinderen spelen en de honden graven en vervolg mij route. Eerst rustig, precies waar mijn lichaam me naar toe trekt. Het wandelen gaat over in een sprint. Ik voel mijn hard kloppen. Vanavond komt mijn documentaire uit!
Interessante links:
– Vorige week werden Merlijn Janssen Steenberg van Studio White Cat en ik geïnterviewd door Anne Nijtmans. Het artikel stond gister in de Gelderlander en kan je hier terug lezen.
– De documentaire blijft nog minimaal een half jaar online staan en is terug te kijken via 2doc.nl
– Er is ook een Facebookpagina voor de film gemaakt: klik hier.
14 reacties
Hee Anne!
Net heb ik je documentaire gekeken en het heeft mij echt geraakt! Sinds bijna een jaar nu heb ik ook last van een angststoornis. Hierdoor kon ik mij goed inleven in je verhaal en ik moet zeggen dat het heel herkenbaar is. Echt knap hoe je het allemaal hebt verwoord! Ik blijf zeker je verhalen lezen. Ga zo door! ❤️
Hee Carlijn! Leuk dat je een reactie achter laat. Niet fijn om te horen dat je zelf ook last hebt van een angststoornis 🙁 Ik hoop dat jij ook een oplossing vind die bij je past!
Dag Anne,
Mijn vrouw en ik hebben je docu vanavond gekeken. De parallellen met onze 21 jarige dochter zijn erg groot.
Heb je vader via Messenger een bericht gestuurd en hoop met hem in contact te komen. Als vader zou ik graag willen kunnen reflecteren.
Las dat je nu studeert nadat je 4 mnd op Bonaire bent geweest. Daar put ik hoop uit.
Ik wens jou heel veel sterkte.
“Sterkte” is eigenlijk niet het juiste woord, want het feit dat je naar Bonaire bent gegaan en nu studeert bewijst dat je sterk bent.
Ik wens je veel plezier toe tijdens je studie… (en dat bedoel ik dus niet luchthartig, maar welgemeend, want de afgelopen jaren is veel plezier hebben je niet gegund geweest).
Dankjewel Frank voor je reactie! Mijn vader zit eigenlijk niet op Facebook.. Hij vind het prima dat je contact zoekt. Ik heb hem jou e-mailadres doorgegeven!
Hallo Anne,
Ik ben een man van 70 jaar heb ook last van angststoringen gehad.Is wel zeker 35 jaar geleden. Veel therapeuten gehad die er beter van werden behalve ik (woorden van mijn vrouw). Via een collega van mijn vrouw kwam ik in contact met een zelf hulp groep uit Druten. Via hen ben ik medicijn gaan slikken en voor 95% opgeknapt. In het begin kon je die mensen van de groep bellen elke minuut van de dag. Ik hoop dat jij ook kunt gaan zeggen het gaat heel goed met me.
Dag Theo, Wat leuk dat je een reactie achter laat. Goed om te horen dat je de zelfhulpgroep hebt gevonden en baat hebt bij het slikken van medicijnen. Met mij gaat het ook een stuk beter dan in de tijd dat de docu is opgenomen gelukkig!
Wat ben jij sterk! Toch elke keer die camera aan op je slechtste momenten, en er dan zoiets moois en inlevends van te maken, daar heb ik echt veel respect voor. Prachtig en zo goed om dit bespreekbaar te maken.
Dankjewel Lisa!
Wat een mooie documentaire en wat laat je de angst en paniek rauw zien, precies zoals het is.
Ik herken heel veel, iets wel willen, maar de angst en paniek die het tegenhouden en onmogelijk maken, moe van de therapieëen. Mensen die er niets van begrijpen en altijd met kant en klare oplossingen komen, lief bedoelt, maar daarna voelde ik mij nog stommer en eenzamer! Ook het stukje dat mensen vragen wanneer het weer eens beter met je zal gaan…. of wat ik heel moeilijk vond, “moet jij niet gezellig stappen met vrienden?” Ze moesten eens weten hoe graag ik dat zou willen en hoe pijn het deed dat, dat niet lukte… en nog steeds niet lukt.
Studeren was voor mij een flinke uitdaging, maar ik heb mijn diploma op zak (anderen doen er 4 jaar over, ik 7) en veel plezier in het werk dat ik nu doe.
Angst is bij mij part of the game. Ik probeer steeds weer kleine stapjes te maken.
Bedankt voor je documentaire, het klinkt gek, maar de herkenning vond ik fijn om te zien. Het gaf mij even een minder “alleen in deze strijd” gevoel.
ik wens je veel succes, maar ook plezier in het studeren, rustig aan stap voor stap.
Wat bijzonder dat je zo specifiek dingen uit mijn documentaire herkent. Super dat je gewoon je studie hebt afgemaakt! Ik kan me voorstellen dat dat niet altijd makkelijk is geweest. Goed dat jij ook in kleine stapjes je angsten tackelt. Zolang het vooruit gaat is het goed toch? ook al is het soms maar minimaal. Bedankt dat je een berichtje achter laat en dat je naar de docu hebt gekeken!
Dag Anne, wat ontzettend dapper van je om jezelf zo kwetsbaar te laten zien in de film. Je laat je angsten van heel dichtbij zien, maar ik zie ook heel veel sterks en krachtigs in je, juist doordat je die kwetsbaarheid durft te tonen. Zo goed dat je dit bespreekbaar maakt.
Hoewel mijn angsten lang niet zo heftig zijn/waren als de jouwe, herken ik wel veel uit je verhalen. Dagen dat je je huis niet uit kan komen, dat je zo vast zit in je hoofd, dat je wel wíl maar niet kán, dat mensen je niet begrijpen maar dat je jezelf niet eens begrijpt en wanhoopt omdat je het niet kan uitleggen. Zoals iemand anders in de comments ook al zei… die herkenning maakt dat het iets minder ‘alleen’ voelt – dat je weet dat je niet de enige bent die zich soms zo voelt, maakt het ietsje lichter.
Fijn ook om de filmpjes op je site te zien waarin je vertelt hoe het nu met je gaat. Je ervaring met psychologen versus coachen deel ik helemaal… de ‘klinische’ geestelijke gezondheidszorg heeft zo’n focus op behandelplannen en diagnoses en tijdpaden en weet ik het wat. Ik ben heel blij voor je dat je zo’n fijne coach hebt gevonden en dat je daar verder mee komt.
Nogmaals, superdapper dat je dit hebt gedaan! Ik wens je alle goeds.
Bedankt voor je reactie Joan!
[…] (On)zichtbaar reden mijn compagnon en ik heen en weer. Achter de computer editen we afzonderlijk, en samen. We […]