(On)zichtbaar | The day after

WAUW WAUW WAUW!

Van te voren was ik best een beetje zenuwachtig. Ik kende alle scenes uit mijn film als geen ander en ik wist wat ik het Nederlandse publiek ging voorschotelen. We hadden er goed over nagedacht of we dit wel moesten doen: ‘Anne, er zitten altijd rotteappels tussen, dat moet je weten!’ Ik werd klaargestoomd voor iets waar niemand je op kon voorbereiden.

Een gezellig filmavondje?
Ik heb de film op de avond zelf niet gekeken. Mijn ouders zaten binnen voor de tv met de buren en ik zat buiten met een vriend. Ik wist niet goed hoe ik er mee om moest gaan. Het was een speciale avond waarop ik niet alleen wilde zijn, maar een gezellig filmavondje zou het ook niet worden. Ik vond de tussenweg prima. De Schipholbeelden die na ongeveer 29 minuten in beeld zouden verschijnen, was mijn que om naar binnen te komen. Er was een stilte, daarna wat vragen (‘had ik iets voor je kunnen betekenen toen?’) en vervolgens de maatschappij (‘Het word te complex, hoe kan de hulpverlening zo te kort schieten?’). We wisselde reacties. De trillingen van mijn telefoon kregen geen aandacht. Ook niet toen ik een uur later naar het waalstrandje vertrok.

De ochtend daarna
Het was de ochtend daarna wanneer ik voor het eerst mijn telefoon erbij pakte. Ik begon op What’s app, vervolgens naar Instagram en LinkedIn. Ik was vastgekluisterd aan mijn telefoon. Twee uur lang las ik lovende berichtjes. Mijn hoofd zat er vol mee, maar het ‘gewone’ leven ging ook door. Ik vertrok die middag naar mijn vrijwilligerswerk plek. ‘Hé heb jij een film gemaakt?’ hoorde ik zodra ik het terrein op fietste.

Op de radio
Mijn email en Facebookpagina had ik bewust even uitgesteld. Het was donderdagochtend en ik opende mijn laptop. Of ze me vanmiddag mogen bellen om live op de radio te vertellen over de film. Ik werd er misselijk van, precies zoals de film twee avonden daarvoor aan het publiek had laten zien. Ik zat ik in een bepaalde flow en werd geleefd. Ik kreeg een super lieve jonge meid aan de telefoon die me erdoor heen trok. De radio kon ik ook weer van mijn bucketlist afstrepen. Op de radio spreken, check.

De eerste reacties
De buurman belde aan met bloemen. Gladiolen, omdat dit jou wandeling is!
Ik las alle mailtjes: Ouders van jongeren met dezelfde problematiek, jongedames die herkenning vonden, hulpverleners, bekende die plots ook een angststoornis bleken te hebben. Ik kreeg foto’s toe gestuurd want ‘Iedereen kent jou nu maar jij kent ons niet, dus bij deze weet je wie ik ben’. Ik kreeg tips, en werd getipt (VPRO Koos).

‘Hoe gaat het nu met je?’
De vraag waar bijna alle berichtjes mee eindigde was: ‘Hoe gaat het nu met je?’ Een hele begrijpelijke vraag. Het einde van de film was positief, maar liet de kijker ook met vragen achter, want hoe gaat het nu met haar? Stiekem was ik best blij met die vraag. Ik was blij dat mensen door hadden dat de film verleden tijd is, iets waar ik me zorgen over maakte van te voren.
Ik wil deze vraag graag uitgebreider beantwoorden. Ik overweeg nog of ik dit ga typen of in een filmpje wil verwerken. Ook over de vraag ‘wat heeft je nu echt geholpen’ zou ik een lang stuk over kunnen schrijven.

En nu?
De piek is geweest (denk ik). De rust is een beetje wedergekeerd. Af en toe nog een ‘pling’ op mijn telefoon, die ik direct kan beantwoorden. Ik geniet na van alle mensen die hun verhaal met me wilde delen, zo bijzonder! Niemand had me hier op kunnen voorbereiden. Het is nu aan mij om het voort te zetten. En echt, ‘mijn publiek’ kent geen rotteappels.

Interessant stukkie tekst? Laat je email achter aan de rechterkant van deze pagina en mis er nooit meer een!

Interessante links:
– Donderdag 8 augustus werd ik gebeld door radio Funx, het fragment kan je terug luisteren door hier te klikken.
– Ook de aanloop naar de film toe heb ik vast gelegd. Omdat er ik zoveel beeldmateriaal had, heb ik er twee video’s van gemaakt. Deel 1 en deel 2.