De lesauto jongen

Met een grote glimlach sloeg ik de deur van de lesauto achter me dicht. Het gele ding stond wat onhandig geparkeerd in een van de drukste straten van de stad, maar de zestigjarige vrouw naast mij had er genoegen mee genomen. Ik stond midden in het centrum toen een voorbijganger reageerde op die lach.
‘Ging het goed?’ hoorde ik achter me. We liepen dezelfde kant op en wisselden niet meer dan drie zinnen.
‘Nah het is niet mijn favoriete bezigheid’.
Hij lachte begrijpend. ‘Tja je moet er even doorheen he’.  De onbekende had geen idee.

Ik wilde, zoals iedere achttienjarige, zelfstandig zijn en me begeven in het volwassen leven. Een rijbewijs was daar perfect voor, immers, iedereen was ‘aan het lessen’. Ik had geen moeite met het rijden zelf. Wel met de benauwdheid en de geringe flexibiliteit. Mijn fiets kon ik oppakken en omkeren, met de auto moesten we op zoek gaan naar een plekje.

Ik pikte het snel op: het schakelen, sturen en kijken, maar de plotselinge pieken van misselijkheid tijdens het rijden verdwenen niet. De avond voor de afspraak at ik een droge aardappel met een stukje broccoli. Alles om er voor te zorgen dat de misselijkheid geen kans kreeg. Ik probeerde mezelf eraan te herinneren: hoe vaker je iets doet, hoe makkelijker het wordt. Maar toen ik 10 minuten voor de 26ste les kokhalzend bij de wasbak stond, besloot ik dat dit niet mijn ding was en ik het moest accepteren.

Mijn theorie die verliep, maar accepteren deed ik niet. Terwijl mijn vrienden trots foto’s met auto’s op facebook posten en het hele land door crosste, zat ik op de fiets in de regen en appte ik mijn ouders voor taxi verzoekjes.  

Met een extra shirt in mijn tas om fris te kunnen verschijnen bij mijn les werd ik afgezet voor het gebouw. Of eigenlijk zette ik mezelf af. Voorheen had ik het gebouw de gevangenis genoemd, was er enorm veel weerstand om überhaupt naar binnen te lopen en had ik met een trillend been op mijn stoel gezeten. Nu was ik opgelucht dat ik daar bijna was. Het voelde zelfs vertrouwd.  
De vreemdeling was uit mijn zicht verdwenen en had nog steeds geen idee. Dat zijn laatste zin de spijker op zijn kop sloeg en ik zijn spontaniteit overigens erg waardeerde. 
Ik duwde mijn neus omhoog richting de zon en verdween om de hoek.