Ze koos
Toen ik een jaar of acht was, besloot ik om nooit een sigaret aan te raken. Toen rond mijn pubertijd de mogelijkheid steeds vaker voor m’n neus lag, was de keus makkelijk. Ik had die namelijk al maanden, jaren daarvoor gemaakt.
Toen ik een jaar of elf was besloot ik dat ik geen vlees meer in mijn lichaam wilde. Op de momenten dat er bitterballen voor me stonden, hoefde ik niet meer te kiezen wat dat had mijn elfjarige ik al gedaan.
Toen ik twaalf was en naar de middelbare school ging, wist ik zeker dat ik na deze vijf jaar niet (direct) meer naar school wilde. Ik zou een tussenjaar nemen en reizen. Ik besloot het op dat moment en hoefde niet meer na te denken. De studiekeuzetesten die school me voor schotelde maakte ik, maar boeiden me vrij weinig. Ik wist toch al wat ik ging doen.
Toen ik mijn tussenjaar had gehad (en deze had verlengd met nog een jaar) begon ik opnieuw met denken. Door mijn situatie had ik twee mogelijkheden: niet studeren of een thuisstudie. Beide wegen zouden moeilijk worden op hun eigen manier. Ik had vertrouwen in mezelf en vond dat ik het papiertje niet nodig had. Wat ik wel graag wilde, is mezelf ontwikkelen, groeien als persoon en ik dacht dat een studie daar een goed middel voor was. Ik vond vele richtingen leuk en koos voor de richting die me op dat moment in mijn ontwikkeling het verst zou kunnen brengen, onder een voorwaarde: mijn studie mag nooit voor mijn herstel, vrienden en creativiteit gaan. Ik zou eraan beginnen en weer stoppen als het niet meer zou bijdragen aan mijn persoonlijke doel.
Maar nu ik dit een jaar lang doe, mezelf in het diepe gooien en duwtjes geven naar een beter zelf, betrap ik mezelf erop dat ik me er niet aan gehouden heb. Ik heb mezelf erop betrapt mijn studie te gebruiken als excuus om andere dingen niet te doen. Ik betrapte mezelf erop dat ik me er soms achter verschuil, als ik leer voor een tentamen en daardoor binnen blijf zitten, terwijl ik naar buiten moet voor herstel, creativiteit en vrienden. Ik wilde mijn hersens niet verplichten een boek te lezen, terwijl ze ook kunnen schrijven, maken en creëren. Ik vind mijn sociale leven nog steeds veel belangrijker dan studiepunten binnen halen binnen een bepaalde tijd.
Maar het gebeurt.
En dat was niet waarom ik hieraan begon.
Ik mag me niet laten opslokken door prestaties. Ik mag me niet verliezen in deze, toch wel soort van, verslaving en vlucht. Ik moet terug naar die ik van een jaar geleden om opnieuw het commitment met haar te sluiten. Ik moet trouw blijven aan haar, want zij koos slim toen ze nog buiten het moment stond.
Één reactie
Goed geschreven weer. Openhartig ook.
Je kunt nog steeds de daad bij het woord voegen.
Manus