Anne schrijft | Bubbel
Een brief geschreven door Anne, Voor Kwinsi
Hee Kwin!
Ik had een lange week afgelopen week. Een tentamen, veel gesprekken, relaties die niet goed liepen en veel dingen om over na te denken. Ik voel me dan boos en verdrietig over hoe de gesprekken zijn gegaan. Ik voel me verward als ik denk aan de relaties. Ik voel me ook dankbaar en blij dat ik überhaupt bezig ben met een studie en dan dus ook trots. Ik voel me dan eenzaam en gevangen, gestrest en overprikkeld. Alles tegelijk. Mijn gedachtes gaan dan zo snel, dat ik dan niet meer kan functioneren. Ik zit in mijn eigen bubbel tot dat er weer afleiding komt en dingen voorbij gaan.
In de zomervakantie krijgen die emoties nog meer de ruimte. Door het jaar heen leid ik mezelf af met afspraken en school, maar in de vakantie is de tijd de boosdoener. De tijd geef me de ruimte om te denken. Laat me confronteren met mezelf.
Het stomme is, is dat ik weet dat die tijd er niet hoeft te zijn. Ik weet dat ik de situatie zelf veroorzaak door de keuzes die ik maak (door mijn angst). Er zijn genoeg leuke mensen met wie ik kan afspreken en de vakantie vol mee kan plannen. Het is ook niet dat ik niks kan bedenken om te doen en het is ook niet zo dat ik niemand heb. Ik doe het alleen gewoon niet. Ik durf het gewoon niet.
Angst heeft in mijn ogen ook te maken met onzekerheid. Voorbeeld: Ik hardloop al een tijdje, maar sinds een jaar doe ik het consequent elke dinsdag ochtend. Nog nooit heb ik die dinsdag ochtend over geslagen. Ik ren, zo goed als altijd, minimaal een half uur en toch vertrouw ik mijn lichaam nog steeds niet. Ik zal nooit zeggen dat ik vijf kilometer kan rennen (ook al ren ik ook regelmatig verder). Ik zal nooit beloven dat ik er ben, die dinsdag ochtend in het bos. Zelfs na die 52+ keer ben ik nog steeds niet overtuigd van mijn eigen kunnen. Zelfs als ik ren voel ik mijn lichaam tegen werken.
Het lijkt me bijvoorbeeld best leuk om samen met iemand hard te lopen, maar zoals ik net beschreef komt daar een grote onzekerheid bij kijken. Ik weet niet of het me lukt om tijdens de afspraak (die ik dan in de vakantie zou maken) sterker te zijn dan het duiveltje en zolang ik dat niet zeker weet, zal ik het initiatief niet nemen om iemand te vragen. Dat geld voor samen hardlopen, naar de stad gaan, uiteten, een voorstelling, even naar het park, het waalstrandje, alles. Ik zou het liefst een keer willen uitgaan. Of gewoon een drankje doen in de stad, dat lijkt me echt zo leuk.
Als ik kijk naar de toekomst, maak ik me niet druk over de alle daagse dingen zoals boodschappen doen. In m’n hoofd heb ik het gevoel dat ik dat wel op los door de vele opties van tegenwoordig, bijvoorbeeld door de zelf-scan en boodschappen die aan huis worden bezorgt (misschien wat naïef?). Waar ik op dit moment wel tegenaan loop en wat ik niet zo makkelijk oplos, is mijn sociale leven. Ik ben eigenlijk helemaal geen goede vriend en daar baal ik van.
Hoe is dat voor jou? Voel je de weerstand nog als je dingen doet? Of kan je met overtuiging zeggen dat er dingen zijn die je echt niks meer doen (en eerst wel)? Neem jij initiatief bij je vrienden? Of zijn het vooral zij die jou moeten overtuigen?
Liefs Anne